◊ Koronavirüsle başlayalım. Salgın başladığında İrlanda’da sinema çekimindeydiniz. Öteki imaller üzere sizin setiniz de durduruldu. Neler yaptınız o periyotta?
– Açıkçası bir salgına minnettar olmam mümkün değil lakin yarattığı ortaya minnettar olabilirim. Birinci sinemamı yaptığımdan beri aralıksız çalışıyorum. Tamam, çalışmak kusursuz. Çalışırken kapalı bir kutuyu tecrübelerle doldurdum. Lakin neler yaşadığımı ya da neler öğrendiklerimi nitekim düşünmek için vaktim olmadı.
Karantinanın birinci iki haftası biraz dokunaklıydı, zira o kapalı kutuyu açıp içindeki her şeyle yüzleşmem gerekiyordu. Aralıksız çalışmanın bana kattığı gelişmeler için minnettarım. Öğrendiklerimi karantinada özümseme fırsatı bulduğum için minnettarım. Galiba bu periyodun bana kattığı en değerli şey, kendime karşı nazik olmayı öğrenmek ki bunun bir ders olduğunu düşünüyorum.
◊ Sıhhatiniz için nelere dikkat ediyorsunuz?
– Vitamin filan almıyorum. Muhtemelen almalıyım. Sağlıklı olmayı öğreniyorum. Yogaya başladım. Güne dans ederek başlıyorum. Dans güne güç getiriyor. Sağlıklı bir bedene sahip olmak ayrıcalık, o yüzden bedenimi çalışır bir halde hareketli tutmaya çalışıyorum.
ARKADAŞIM YOK ASLA ÇOCUK OLMADIM
◊ Genelde kimlerle vakit geçirirsiniz?
– Arkadaşım yok. Daha yaşlı insanlara yakınım. Onlarla vakit geçirme eğilimindeyim. Sanırım bu ailemle olan yakın münasebetimden ve kardeşlerimin benden çok büyük olmasından kaynaklanıyor. Asla çocuk olmadım. Asla çocuk oyunları oynamadım. Üzücü bir devir olarak söylemiyorum. İçimdeki çocuğa çok bağlıyım. Tuhaf bir cümle üzere lakin hakikat olan bu. İşim, sözün hayal eserlerini oynamak. Benim için oynadığım karakterler çocukların sahip olduğu hayali arkadaşlar kadar gerçek. Esasen çocukken de hayali arkadaşlarım vardı, zira öteki çocuklarla irtibatım neredeyse yoktu.
◊ Hayali arkadaşlarınızın kimler olduğunu hatırlıyor musunuz?
– Çok fazla vardı. Arjantin’deki konutumuzun etrafında ormanlık alan vardı. Oraya sarfiyat, başımda birçok büyülü varlık yaratırdım. Bundan kurtulacağımı zannettim lakin seçimlerime bakarsanız kurtulamamışım.
EĞİTMENİMİ GURURLANDIRMAK BENİM İÇİN ÇOK DEĞERLİYDİ
◊ Gelelim “The Queen’s Gambit”e. Âlâ bir satranç oyuncusu musunuz, yoksa yalnızca rol mü yapıyorsunuz?
– Diziden ötürü iyi bir satranç oyuncusu oldum. Hiç satranç oynamamıştım, artık katiyetle iyiyim.
◊ Satrançta makul taktikleri öğreten bir teknik danışman var mıydı sette?
– Dizi öncesinde hiç satranç oynamamıştım. Satrancın özel dünyasının farkındaydım, etkileniyordum ancak o dünyanın hiçbir vakit modülü olmamıştım. Büyük satranç oyuncuları tarafından o büyülü, o bâtın dünya ile tanıştırıldığım için o kadar minnettarım ki… Ana eğitmenim, Bruce Pandolfini isminde bir satranç ustasıydı. Onun sayesinde bu oyuna âşık oldum. Onu öğrendiklerimle gururlandırmak benim için çok kıymetliydi.
Bruce dizinin başarısıyla gurur duyuyor, bu da beni çok gururlandırıyor. Zira bana verilen sorumluluğu hafife almadım. Satrancı sevenler, bu oyuna sahiden âşık beşerler. Onlar için bu oyun tutku.
Benim de bir işi eline yüzüne bulaştıran bir imal yok. Yeterli iş çıkardığımı düşündükleri için çok memnunum.
50 VE 60’LI YILLARDA ÇOCUKLARA İLAÇ VERMEK YAYGINMIŞ
◊ “The Queen’s Gambit”in satrançta bir açılış atılımı olduğunu biliyor muydunuz?
– Hayır. Dizinin bir modülü olmasaydım, uyarlandığı kitabı herkese Noel ikramı olarak verirdim. Herkesin okuması gereken bir kitap. Öğrenilecek çok şey var içinde.
◊ Dizide, yurtta kalan çocuklara vitamin hapıymış üzere sakinleştirici verilmesi beni nitekim şaşırttı. Bu kurumların bu türlü bir şey yapması ne kadar yanlışsız sizce?
– 50 ve 60’lı yıllarda çocuklara ilaç vermenin olağan ve yaygın bir uygulama olduğunu öğrendiğimde beynim patlamıştı. Bunun bir bilimkurgu değil de gerçek tarih olduğuna inanamadım. Beth’in satrancı keşfetmesi harikulade bir şey lakin bir sorunu de beraberinde getiriyor. Çocuklar ilaçları almaya zorlanıyor, bu da “Ben sahiden parlak mıyım, yoksa yalnızca ilaçların tesiri mi?” sorusunu da beraberinde getiriyor. Aslında tüm dizi boyunca da Beth, bu sorularla uğraş ediyor.
KENDİMİ İLİŞKİN HİSSETTİĞİM YER: SETLER
◊ “The Queen’s Gambit”in ardındaki isim Allan Scott, kitabın telifini 92 yılında almış. Heath Ledger birinci direktörlük tecrübesini bu projeyle yaşamak istemiş fakat olmamış. Kitap, bayan beyninin işleyişini ve bayan dehayı araştırıyor. Projeye ilgi duymanızda bu bahislerin tesiri oldu mu?
– Kesinlikle! Kitabı okudum. Koşucu değilim lakin kitabı okuduktan sonra dizinin yaratıcısı Scott Frank ile tanışmak için koştum. Koşa koşa gittim, zira bu öykü ve karakter için çok tutkulu hissettim. Başımda bir sürü fikir vardı. Kendi iç dehamla konuşamasam da hiçbir yere uymadığını düşünen ve çaresizce kendine uygun bir yeri arayanlarla münasebet kurabiliyordum. Bu beşerler, hakikat yerde olduklarında katabilecekleri kıymetli şeyler olduğunu bilen insanlardır. Kendimi ilişkin hissettiğim birinci yer, “The Witch”in setiydi. Birinci kez bir şeye katkıda bulunabileceğimi ve pahalı olduğumu hissettiğim bir yerdeydim. Beth için bu yer satranç, benim için sinema yapmaktı. Bir bayanın deha olması tarafına gelirsem… Beşerler cinsiyeti gündeme getiriyor natürel. Neden cinsiyet bu hususun bir kesimi? Kimse “Sen bir bayansın, bunları yapabilirsin, bunları yapamazsın” el kitabı vermiyor. 1960’larda bir bayanın satranç oynaması inanılmazdı. Umarım artık neyi hayal edebileceğinizin ya da kendiniz için neyi istediğinizin cinsiyete bağlı olarak dayatılmadığı bir topluma dönüşebiliriz.
◊ Görünüşe nazaran hepimizin ilişkin olduğu yeri bulması gerekiyor. Beth satranç dünyasını buldu, siz de sanat dünyasını…
– Sanat, yapmak istediğim tek şeydi. Yapma fırsatını bulduğum için şükrediyorum.
YOĞUNLUKTAN BUNALMAYI SEVİYORUM
◊ Dizi yalnızca satranç değil, tıpkı vakitte bağımlılık hakkında. Sizin bağımlılıklarınız var mı?
– Çalışmak bağımlılık sayılır mı?
◊ Neden olmasın? Ancak biraz açar mısınız, neden çalışmak bağımlılık sizin için?
– Ağır hislere karşı çok bir eğilimim olduğunu düşünüyorum. Yoğunluktan bunalmayı seviyorum. Her vakit “Oh bu çok fazla, üstesinden gelemem!” diyorum. Gerçek şu ki, şayet bu ağır, derin hisleri yaşamasam çok sıkılırım. Gerçek işimde ağır hisler yaşamak ve farklı durumları tasvir etmek… Ne kadar şanslıyım. Benim bağımlılığım işim. Öykü anlatmak ve hislerde kaybolmak.
Hürriyet
