Paket, Mart 2020’de New York City’nin hazırlanmasından iki gün sonra, davetsiz olarak geldi. Her saat dairenin içinde günahları dolaşarak yeni hayatımıza uyum sağlıyorduk. Eski kot ve ayakkabı bağcık kullanarak maskeleri nasıl elde diklerini verecektim. Postayı ne konusunda mühlet değildim – birkaç gün bekleyip izin vermek mı, virüs izi yok olsun diye (zamanda çok az şey olacaktık) – ama paketin üzerindeki hedefide , bekleyemedim ve dezenfektan kıyafetlerinden silip yırtıp önden.
Bisküviydi. Deri koyu, mükemmel, kaju ile süslenmiş. Fırıncıdan bir notla geldiler: Tecrit nedeniyle küçük düşürülüyor, mutfağı temizliyordu ve elinde bulunan bir pakette onları almam konusunda düşünüyorlardı. Onlar benim favorimdi, diye hatırladı.
(98002) Bir kurabiye için ağlamak saçma mı? Onun gibi yedi sonuncusuymuş ve sonra bu son oldu ve gittiler.
Şimdi bana garip geliyor, ama her zaman bir bisküvi aşığıydı. (Affet beni, İtalya.) Yani onları tam olarak anlamadım. Adları, genel gıdaların daha uzun süre dayanmasına yardımcı olmak için uzunce kullanılan bir teknik olan Latince biscoctus iki kez pişirmeden gelir; Savaşa yürüyen Roma lejyonerleri aylarca, iki kez geçin. Biskükler için, hamur kütükler halinde yuvarlanır ve büyüme bir büyütülür, daha sonra büyütülür, yaşanır ve tekrar edilir. ikinci dönüş, esasen onları kurutur ve onlara o imza gevrekliğini verir. Bazen çok fazla fazla askerlik: İlk kez çok fazla versiyonlar çakmaktaşıydı ve beni bir ağız dolusu tozla bırakıldı.
Çıtır çıtır bir heyecan, bir aksamadır, yüksek sesle yemek yediğiniz için affedildiğiniz nadir bir andır. Ama tatlıda biraz küçük tercih edilemeyen ben – dişlerimi batırabileceğim bir kurabiye, onları kırabilecek kadar sert değil. Tatlı olarak, bisküvi, geri nem için tatlı, şuruplu bir olan vin santo’ya daldırılır. Bir kapuçino da işe yaramayacaktır. Yine de, kendi başına duran bir kurabiyeyi severim.
Sonra 14 yıl önce Temmuz’de bir pazar günü, kalan bir okul günlerindeki bit pazarına ve üzerinde Whimsy yazan bir çadır yanında durmuş. Bir grafik tasarımcı ve marka stratejisi olan Jenna Park, kendini buldu. On yıldır makarna şefi olarak çalışan Mark Sopchak’a “içlerinde farklı yemeklerle şeyler yapabilir” diye önerdi. Masaları koyu renkli kakule marshmallow kara biber gülün’lerle, parmakla hedefli narin çerez ve bir parçalanmaya hazır lavanta benekli kurabiyeyle doluydu.
Ve örnekleme için orada tamamlanmak üzereydi. Kızımın hep yazcık mevsimiydi ve ben. “İzin mi?” Diye sordum.
Sopchak tarz bir İtalyan restoranında eğitim görmemiş. İlk çabalar, badem ve anasonla süslenmiş Toskana bakışıydı, “tıknaz ve gerçektenbüyük sert” diyor. Daha kısa bir zamanda bir yerdeyken, küçük küçük adımlarıyla daha kısa, daha dar ve biraz daha küçük örnek görüldü. Yine de bit, bazılarının onaylayabileceğinin farkındaydı. Evvel, birkaç İtalyan turisti geçti ve kıkırdadı. “Biscottini” sloganı – çok küçük!
Bana göre doğruydular, dişlerin altından akıllıca geç kadar inceydiler ve sonra da istenir parçalarlanıyorlardı. Sopchak tatlar denenmiş ama en sevdiklerim, onun hediyeteyip her yıl arkadaşları olarak sipariş, kakao tozu ve çikolata parçalarıyla zengindi. Kısmen Meksika köstebeğinden parçaerek, kaju içeriğinden gelen kremsi dokunuşa ve bir uğultu yapmaya yetecek kadar bir bakış açısına yönelikler. Sopchak gizlice şili artırmaya devam etti. Bana çocuk pakette, orijinal tarifin beş katıydı.
Whimsy & Spice artık pandeminin kurbanı değil. Sopchak alt katındaki hidroponik bir çiftlikte fesleğen ve marul yetiştiriyor. Evde, hala ekmek artıkları üzerinde: başarısız bir hatmi deneyden gelen safran; son model limonlu keki süslemeleri için kullanışlı olan bir şişe gül suyu. Bu sütunuhak ve Park’ı yeniden kurmaya tesis etme Sopc’yi donatma. Ancak Sopchak, karantinadan önce bile kapatmayı düşünmekte ısrar ediyor. İyi koşmuşlardı.
“Asla büyük bir iş kullanmakm” diyor. “Ben sadece insanlara beslemek istedim.”
Tarif: Şili Biscotti
Ligaya Mishan, T dergisi için geniş bir yazar ve The New York Times Magazine için bir Eat köşe yazarıdır.
