Buğra Gülsoy, Hürriyet gazetesinden Hakan Gence’ye röportaj verdi.
Dışarıdan daima çok beyefendi duruyorsunuz. Ne kadar gerçek?
Konutta de o denli, çok sakinim. Çok konuşmam. Konuşmayı da sevmem. Toplumsal olamayan, hatta hafif asosyal, evcimen biriyim.
Bu sakin, magazinden uzak duruş ünlü biri için biraz yanlış bir tavır değil mi?
Siz işinizi iyi yapıyorsanız, konsantreyseniz, seyircinin ilgisi sizi doyurmaya yetiyor. Onun dışında bir popülerlik peşinde koşmama gerek kalmıyor.
Hayatınızı sinemaya çekiyor olsanız açılış cümlesi ne olurdu?
Sinemaya çekilecek bir hayat öyküm yok. Tek söz, ‘Evde’ yazardı herhalde (gülüyor).
Evdeyken nasıl vakit geçiriyorsunuz?
Kitap okuyup yazıyorum. Evcimenim lakin mutfağa falan girmem. Biraz sakarım.
Dışarıdan bakınca sizin için ‘biraz sıkıcı’ denebilir mi?
Bir sürü arkadaşım olsa da daha küçük, kemikleşmiş bir dost grubum var. Onlar da beni olduğum üzere kabul ediyor. Her şeyim saatli ve programlı. Dışarıya çıkacaksak bunu üç gün evvelden bilmem gerek. Mesela denize gideriz. Herkes denize girer, ben güneşi sevmem. Bütün günümü gölgede bir masa başında oturup geçiririm. Aslında 18 yaşıma kadar fırlama bir çocukmuşum. Sonra üniversite için Kıbrıs’a gittim. Ailemin yanından ayrıldım. Tiyatroyla bir arada hayatla tanıştım. Kitaplar ve okumakla olgunlaştım.
Meğer tiyatroda ‘Pragma’, ‘Dip’ üzere karanlık ve şiddet içeren kıssalar sahnelediniz. Bu sakin duruşun altından bunlar nasıl çıkıyor?
Okul yıllarında, dünyayı ve tarihi araştırdıkça geçmişteki karanlık kıssalardan çok etkilendim. ‘Pragma’ hatalı psikolojisini, ‘Dip’ önyargıların nasıl şiddet doğurduğunu anlatıyordu. Bunları anlatırken şiddeti eleştirdik.
Şiddetle nasıl bir bağınız var?
Şiddetle bağlantım yok. Mizacım gereği sakinim. Lakin her insanın içinde bir cinnet anı vardır. Aslında her şey o cinnet anının ne vakit geleceğiyle alakalı.
Şiddet nasıl sonlanır?
Birinci beşerden bu yana insanların vicdanına yenilip karanlık tarafını ortaya çıkardığını görüyoruz. Bu içimizde daima varmış. Değerli olan o nefsi tutabilmek. Münasebetiyle şiddetin sonlanması için vicdanlarımızın bize hükmetmesi gerekiyor.
Yeni kitabınız ‘İkinci Kıyamet’ yayımlandı. Ne anlatıyor devam öykünüz?
Kitap, boksör Sabri Mahir’in hayatından kurgulanan bir roman. Öfkesine kapılıp kendi hayatında yaşadığı kıyametleri anlatıyor. Tıpkı vakitte 1910’lardan 1967’ye kadar olan savaşlar ve savaş öncesi yapılan planlara, Ortadoğu’da kartların tekrar dağıtılmasıyla kurulan dünya nizamına odaklanıyor.
Boksör Sabri Mahir’i yazmak nereden aklınıza geldi?
Yedi yıl evvel ‘Muhammed Ali’ belgeselini izlemiştim. “Bizim bu türlü bir boksörümüz yok mu?” diye araştırmaya başladım. Karşıma Sabri Yetenekli çıktı. Okuduktan sonra zihnim onu kaleme dökmek istedi.
Sizi buna iten ne oldu?
Hayatta kalmak ve öfkesini denetim etmek için boks yapmaya başlıyor. Boks ülkesinden kaçmasına neden oluyor ve kendi kıyametlerini yaşıyor. İspanya’da boksu yasaklatan kişi olması bana çok enteresan geldi. Birinci Dünya Savaşı öncesinde de İngiltere’de boks eğitimi verirken casus damgası yiyip esir kampına yollanıyor.
Bu seride “Aslında mutlak saf berbatlığı anlatıyorum” demişsiniz. Nedir sizce kötülük?
İnsanları birbirine karşı kışkırtmak; toplumları, ırkları birbirine düşürüp bunun üzerinden kendi çıkarları uğruna planlar kuranlar benim için saf berbattır.
Günümüzde ne kadar kötüyüz?
Dünya çok daha berbata gidiyor. Beşerler bencilleşiyor.
Pekala siz?
Hepimizin egomuza, kibrimize yenik düştüğü oluyor. Ancak bunu elimizden geldiğince dengelemek de tekrar bizim elimizde.
Nasıl yapacağız?
Diğerleriyle olabildiğince empati kurduğunuzda kibrinize yenik düşmekten kurtuluyorsunuz. Ben de oyuncuyum, işimiz egolarla. Egoların ağır bastığı yerde kendimi üçüncü göz olarak görüp bunu dengelemeyi başarıyorum. Bu yüzden kibre hiç yenik düşmedim.
İmgeniz çok değişmiş…
Saçıma kaynak yapıldı. Yapılması yedi saat sürdü.
Ne hissettiniz uzun saçlarla?
Birinci vakitler zorlandım. Uzun saçlı bayanların zahmetini anlamış oldum. Duşta ekstra kremle, sonra fönle, heyete. Yatarken topuz rahat olmaz, yarım atkuyruğu mu yapsam diye düşün, uğraş. Fakat sevdim de; diziden sonra bu türlü kullanmak istiyorum.
Diziniz ‘Uyanış: Büyük Selçuk’lu’da (TRT1) bol bol at biniyorsunuz. Biliyor muydunuz at binmeyi?
Hayır. Hatta at binmekten korkuyordum. İsmi ‘Bilginer’ olan bir atla çalışmaya başladık. Vakitle hoş bir bağlantı kurduk. Onu her bindikten sonra yıkıyor, ahırına götürüyordum. Kaygımı yenmemi sağladı. Birbirimize güvendik. Artık onunla atak dörtnala koşup üzerinde kılıç, ok kullanıyorum.
Selçuklu devrine dair bir ön çalışma yaptınız mı?
11. yüzyıl öncesi Mezopotamya, Ortadoğu ve Asya tarihini okumuştum. Büyük Selçuklu devletinde Alpaslan’ın oğlu Melikşah’ı oynamak beni çok gururlandırdı. Melikşah, Büyük Selçuklu devletini en geniş hudutlarına ulaştırmakla kalmıyor. İlmi ve bilgisiyle en parlak periyodunu yaşatıyor. Hem savaşçı hem çok naif olması ilgimi çekti.
Periyot işi çekmenin en güç yanı ne?
Diyaloglar o periyoda ilişkin. Bu sebeple ezberlemeden sahneye çıkmak, doğaçlama katmak mümkün değil. En zorlayıcısı oydu.
İşlerinizde canlandırdığınız romantik adam ne kadar sizsiniz?
Duygusalım, romantik tarafım çok yok.
Nilüfer Hanım’la (Gürbüz) sekiz yıldır birliktesiniz. İki yıldır da evlisiniz. İnsan hangi noktada o kişinin evleneceği kişi olduğunu anlıyor?
Nilüfer’le esasen evli üzereydik. Hayatı paylaşıyorduk. Düğünden sonra bunu resmiyete döküp imza atmış olduk. Fakat değerli olan imza atmak değil, hayatını paylaşabileceğin bir dost, arkadaş bulabilmek. Ve hayatı acısıyla tatlısıyla paylaşmak. Aşkımız daima devam etti.
Nilüfer Hanım’da sizi bu kadar etkileyen neydi?
Doğallığı ve direkt olması. Ne düşünüyorsa onu söyler.
Sekiz yıldır süren bir ilginiz var. Hiç etrafınızda size gösterilen ilgiye kapılıp aklınızın karıştığı olmadı mı?
Hayır. Hayatımı şöhret üzerine kurmadım. Oyunculuğu tanınan ya da ünlü olmak için yapmıyorum. Nitekim oyunculuk yapmak ve kendimi geliştirmek için bu mesleği yapıyorum. Mesleğinizi ünlü olmak üzerine kurmazsanız o vakit verimli sonuç alıyorsunuz. ‘Fatmagül’ün Kabahati Ne?’ ile tanındığım vakitler insanların sempatisi, gördüğüm ilgi beni başlarda şaşırtmıştı lakin çabucak uyandım, hiçbir vakit şöhretin parıltısına kapılmadım.
Oğlunuz Cem 1.5 yaşında. Onu birinci kucağınıza aldığınızda ne yaşadınız?
Çok acayip bir his. Hayatında birinci defa görüp dokunduğun birine karşı müdafaa içgüdüsü ve sorumlulukla doluyorsun. Babalığı herkes tatmalı.
Neden Cem ismini seçtiniz?
Cafcaflı bir isim istemedik. Sanıldığı üzere o denli bir hayatımız da yok. Cem, bir ortaya getiren, birleştiren manasına da geliyor, hoşuma gidiyor.
Ona vereceğiniz en büyük nasihat ?
Dürüst ol, hak yeme.
38 yaş size nasıl hissettiriyor?
30’uncu yaş günümü, bir de 38’inci yaş günümü hatırlıyorum. Ortadaki vakit nasıl geçti anlamadım. Çok daha farkında olan, olgun bir Buğra var artık.
Bir memnunluk portresi çizseniz içinde ne olur?
Doğallık. Olduğun üzere olmayı başarmak. Ve paylaşabilmek.
Hayatınıza dair üç önceliğiniz ne?
Ailem, dostlarım, yeni bir şey üretmek.
Aldığınız en bahadır karar neydi?
Kıbrıs’ta mimarlık okuduktan sonra Ankara’ya dönmeyip oyunculuğu seçmek.
Şu an seçme bahtınız olsa hangi direktörün sinemasında oynamak isterdiniz?
Cristopher Nolan ve yine bir Derviş Zaim sinemasında.
Sizi ne kızdırır?
Haksızlık. (Eşi Nilüfer Gürbüz ekliyor: “Onu şimdiye kadar hiç kızgın görmedim.”)
Konutta ne kadar ataerkilsiniz?
Yok canım o denli bir şey. (Nilüfer Hanım gülerek “Bu konut anaerkil” diyor.)
Dizilerin en parladığı devirde hayatımıza girdiniz. O dünyayı nasıl anlatırsınız?
Dizi müddetleri herkesi etkiliyor. Biz ‘Kuzey Güney’i çekerken 80 dakikaydı. O vakit bile uzun derdik. Lakin daha rahat çalışıyor ve sindirerek oynuyorduk.
Mühletler dışında neler yaşanıyor?
Dünyada bencilliğin artması bütün kesimleri vuruyor. Dizi bölümünde de oyuncular üretimcilere, üretimciler oyunculara adaletsiz davranabiliyor. Bu kadar söyleyeyim…
Pekala izleyici alışkanlıkları?
Dizilerde artık star kavramı diye bir şey yok. Aslolan kıssa ve o öyküye uygun şahısların oynaması gerekiyor. Başrole kimi koyarsan koy öykün berbatsa izlenmiyor.
Siz star mısınız?
Ben star değil, yalnızca oyuncuyum. Daima dediğim üzere, oyunculuğu yapma sebebim ün ve şöhret değil.
Milliyet
