◊ Öncelikle neredesiniz?
– Los Angeles-Hollywood Hills’teyim.
◊ Pandemi, Kaliforniya yangınları, protestolar, seçim kaosu… Siz nasıl görüyorsunuz dünyamızı? Optimist bir yapınız mı var, yoksa gelecek için karamsar mısınız?
– Optimistim… Genel olarak hayatta makûs senaryolara eğilimim var. Daha ferdî bahislerde yani. Kendi olumsuz inançlarım yüzünden. Hayatın daha büyük ve genel fotoğrafına gelirsem; iyimserim. Gerçi hangi senaryodan bahsettiğimize bağlı. Pandemi konusunda iyimserim. Yangınlar konusunda iyimser değilim. Çevresel mevzularda çok endişeliyim. Şu anda çok şey oluyor. Hepsi geçecek. Her şeyin bir sebebi olduğunu düşünüyorum. Irk eşitsizliği mesela. Black Lives Matter protestoları… Gelecekte çok daha olumlu şeylere yol açacağını umuyorum.
HEPİMİZ BIREBIR GEMİDEYİZ
◊ “Şu anda çok şey oluyor” dediniz. Sorunlu devirlerle başa çıkma sistemleriniz neler?
– Çok şey yaşadım. Çılgın durumlar başıma geldi. 11 Eylül hücumları sırasında New York’taydım. 7 bombalı atakta Londra’daydım. Sandy kasırgasını New York’ta yaşadım. 2018’de Malibu yangınında konutum kül oldu. Ve çok daha fazlasını yaşadım.
Yaşadığımız pandemiyle ilgili söyleyebileceğim şu, kimi açılardan şanslı olduğumuz. Salgın vahim bir şey lakin daha berbatı olabilirdi. Ya da daha ölümcül bir hastalık olabilirdi. Duruma nasıl baktığınıza bağlı. Olumlu bir halde bakarsam, yaşadığım trajediler büyük fotoğrafta, yani genel olarak ve ferdî durumlarda bana savaşçı ruhu verdi. Daha fazla deneyim ve başımıza gelenlerle nasıl başa çıkabileceğimize dair fikir sağladı.
Global olarak bizi vuran pandemiye nasıl olumlu bakabilirsin diyebilirsin. En berbatı olduğunda bile galip geleceğiz ve dönüp baktığımızda, bu berbatlıklar bir formda olumlu bir dönüşüme sebep olacak…
Ayrıyeten trajediler bize sandığımız kadar güçlü olmadığımızı hatırlatıyor. İnsanlık aslında çok savunmasız ve kırılgan. Küçücük bir virüs bizi ne hale getirdi. Keza yangınlar, kasırgalar…
Aslında ne kadar zayıfız. Bu türlü şeyler başımıza geldiğinde apansız birbirimize olan muhtaçlığımızı hatırlıyoruz. Bu türlü şeyler bize “Neden birbirimizden nefret ediyoruz?” dedirttiriyor. Aslında hepimiz tıpkı gemideyiz…
◊ Son sinemanız “Greenland” de en berbatı başımıza gelse de başa çıkabileceğimizi anlatıyor. Bir aile, büyük bir felaketten kurtulmak için çaba ediyor…
– Sinemanın büyük bildirisi; zorlukların üstesinden gelmek ve hayatta kalmak için sevdiğimiz bireylere bağlanmak… Sinemanın değindiği öteki şey; eşitsizlik. Talihe sahip olanlar ve olmayanlar. Karakterim muhakkak hayatta kalma talihine sahip olmanın suçluluk kompleksini yaşıyor. “Neden biz seçildik?” diyor.
Sinema hünerlere dayalı. Anlıyorum. Bu bahiste tartışabiliriz. Lakin gerçekçi olalım; şayet bize daha iyi hizmet edecek bir dünya inşa ediyorsak… Bunu virüs için demiyorum bu ortada… Bakıyorum da en kolay örnekle; Covid-19 testine kimi beşerler daha kolay ulaşıyordu. Eminim aşıda da birebir şeyler yaşanacak. Birtakım beşerler basitçe ulaşacak.
Otorite değilim lakin bunlar oluyor. Umarım daha adil bir yol vardır. Umarım aşı kolaylıkla sahip olanlar ile imkanı olmayanlar ortasında büyük sorun haline gelmez.
Umarım “Neden biz olamıyoruz?” ya da “Ben hak ediyorum, banka hesabıma bak” örneklerini görmeyiz. Hayır, lütfen görmeyelim…
◊ Yaşadığınız felaketlerde kendinizi nasıl korudunuz?
– Duruma bağlı. Yangınsa çabucak kaç. Ben de o denli yaptım. Pandemide tabiata kaçtım. Yalnızca kayalara, ırmaklara ve ormana yakın olmak dünyanın istikrarını gösteriyor.
İşte o vakit vefat kaygımı yeniyorum. İnanılmaz bir şeyin kesimi olduğumu anlıyorum ve her şey değişiyor. Çok çok güçlü bir şey.
İÇİMDE ROLLERDEN KALAN KESIMLER VAR
MANEVÎ PAKLIK YAPMAM GEREKİYOR
◊ Oynadığınız karakterlerden etkilenir misiniz?
– Ne vakit bir sinemanın çekiminden dönsem, 2-3 hafta ahenk devri yaşıyorum. Neredeyse yıllardır yaşadığın konutundan taşınma ya da boşanma üzere… Zira çalıştığın insanlara bağlanıyorsun, karaktere bağlanıyorsun, çekim yaparken yaşadığın kente ve konuta bağlanıyorsun. Oynadığın karakter üzere hissetmeye ve davranmaya başlıyorsun. Sonra çekim bitiyor, meskene gerçek hayatına gidiyorsun. Ben de rollerden kalan kesimler olduğunu biliyorum. Sözün tam manasıyla manevî paklık yapmam gerekiyor.
◊ Nasıl yani?
– İçimde, oynadığım karakterlerden hâlâ beni yiyip bitiren birtakım karanlık varlıklar olduğunu söylediler.
Çekimler bitince konuta gitmek, hayatın olağan akışına ve özlediğim sürekliliğe dönmek disiplin gerektiriyor.
Bu ortada salgın hakkında söyleyebileceğim bir öteki iyi şey de Los Angeles’ı daha çok sevmeme ve takdir etmeme sebep olması. Doğayı özleyip kaçıp gitme imkanın olmadığında fark ediyorsun ki Los Angeles’ın yürüyüş parkurları şahane. Yürü, bisiklete bin, okyanusa git… Kentin sunabileceği çok şey var. Sunduklarına ilaveten bir de olağanüstü tabiata sahip…
Soruya dönersem, “The Vanishing”den sonra karma karışık olmuştum. “Phantom of the Opera”dan sonra da çok berbattım. Yorgun ve depresiftim. Çekimlerden sonra izolasyona girdim ve bir daha sinema yapmak istemedim.
Tekrar tıpkı şeyleri yaşamak istemiyordum. Ancak işini özlüyorsun.
Oynayacağım karakterlerin beni etkileyeceği anlayışıyla daha iyi tedbirler alarak geri döndüm.
HER AKŞAM
ZOOM’DA TOMBALA OYNUYORUZ
◊ İskoçya’ya gidebildiniz mi pandemi sürecinde?
– Hayır. Ailemi şimdi göremedim. Lakin neredeyse her akşam Zoom’da oyun gecelerimiz var. Kadrolar kurduk, saatlerce tombala oynuyoruz. Konuşuyoruz.
Aslında pandemi bana düşünmek için çok vakit verdi. Sinema yaparken hayatımız daima öteki kentlerde. 3-4 ay çekim yapıyoruz, sonra basın tipi. 1-2 hafta konutumuzda olabilirsek ne memnun. Sonra tekrar öteki bir ülkeye ya da kente gidiyoruz. Politik, ırk ayrımı ve toplumsal olarak birçok şey yaşarken bir de üstüne pandemi geldi. Biliyorum, beşerler maddi sorun çekiyor, ekonomiler neredeyse çöktü, depresyon arttı. Şiddetli günler lakin hepsinin sonunda ilerleme olacağını umabilirsin.
SAVAŞÇI VE ÖNDER ROLLERİ OYNUYORUM
BU ASLINDA HAYATTAKİ SEYAHATIM
◊ Oynadığınız karakterlerin bir modülünün şuurlu ya da bilinçsiz sizde kaldığını söylediniz. Pekala Gerard Butler kendini nasıl tanımlıyor? Nasıl anılmak istiyorsunuz?
– Kim olduğunuzla ilgili sorumluluk almak ve söylediğiniz şeylerin ve yaptıklarınızın toplum üzerinde tesiri olabileceğini anlamak.
◊ Yani?
– Sinemalarda savaşçı ve başkan rolleri oynuyorum. Bu aslında hayattaki seyahatim. Kusursuz bir savaşçı olmak için uğraşmak ve karşılaştığım karanlık gölgelerle yüzleşmek… Bende çok var o karanlık gölgelerden.
Bu ortada gölgelerin pek birçok performanslarımda bana yardımcı oldu ve rol yapmama yardım etti. Yalnızca sözümün eri bir adam olmak ve sorumluluk sahibi bir insan olarak ilerlemek istiyorum. Çıplak ve yalnızız.
Bazen iyi beşerler kabusunuz olabilir, bazen de dehşetli sandığın insanların iyi ahlaki özellikleri ile karşılaşabilirsin…
“300 Spartalı”da Kral Leonidas’ı oynarken sahip olduğu onur ve haysiyeti anlamıştım lakin fedakarlık, çok cüret ve disiplin ögelerini kavrayamamıştım. Leonidas’ı takip ettim, tanıdım. Onun içimde yandığını hissettim. Kişiliğine ve ona güvendim. İnsanların o adamın özünü anlamalarını sağladım. Sanırım benim seyahatim da oynadığım karakterler üzere dik durmak.
AYRILIK
DÜŞÜNDÜĞÜMDEN
DAHA GÜÇ OLDU
◊ Morgan Brown’la 7 yıllık ilginizi sonlandırdınız. Bu ayrılık hakkında neler söyleyeceksiniz?
– Evet, korona sürecinde bir ayrılık yaşadım. Sevdiğim birini farklı biçimde kaybettim. Düşündüğümden daha zordu… Bizim için yanlışsız yolun bu olduğunu düşünüyorum ancak çok sıkıntı oldu. Son 3 yılda mesleğimi tekrar gözden geçirmeme sebep olan sıhhat meseleleri yaşadım. Yanlış bir ameliyat geçirdim. Peşinden 7 başka ameliyat geçirmek zorunda kaldım. Motor kazası yaptım ve neredeyse ölüyordum. Yaşadıklarım yalnızca bir aktör olarak değil, insan olarak da beni geliştirdi. Bunları diğerlerine yardımcı olabilecek biçimde nasıl aktarabilirim diye düşünmeye başladım. Öbürleri için de fazlasını yapabilirim…
Hürriyet
