◊ “Neler Oluyor Hayatta” yayınından az evvel çıktın. Program takip ettiğim kadarıyla çok hoş gidiyor, kutlarım.
– Teşekkür ederim. Evet, çok iyi gidiyor. Sağ olsun izleyicimiz bizi hiç yalnız bırakmıyor.
◊ Korona tüm dünyanın rutinini bozsa da sizin takımı yolundan alıkoyamadı. Kısıtlama sürecinde bile orta vermediniz.
– Yok, hiç orta vermedik.
◊ Kimi endişeden kimi de yasaklardan ötürü konutuna kapanmışken, sen virüsten dolayı hiç tedirginlik duymadın mı pekala?
– Kanal idaresi bize fevkalade sağlıklı bir ortam sağladı. Üretimcimiz Hülya Sepken’den teknik takımımıza kadar herkes çok bedelli, hepsi de nitekim işini layığıyla yapan beşerler. Ve hepsi de bu mevzuda çok hassas davrandı. Çok şükür en ufak bir sıhhat sorunu yaşamadık. En azından şu ana kadar. İnşallah bundan sonra da tıpkı biçimde devam eder.
◊ Hakan Ural, sokaktaki insanın Hakan Abi’si mi oldu? Kime senden bahsetsem “abi” diyor.
– Estağfurullah…
◊ Lakin o denli. Eminim ki toplumsal medyada fotoğraflarımızı paylaştığımda çok sayıda takipçi bana “Hakan Abi’ye nasıl ulaşabiliriz?” diye soracak.
– Bu esasen daima istediğim şeydi; samimiyet. Allah’a hamdolsun 35 yıldan beri bu piyasadayım. Yıllardır göz önünde olduğumdan tanınan, bilinen bir beşerim. Hasebiyle yaşanmışlıklarım da daima ortada. Nitekim bu halkın içinden çıkmış, onlarla benzeri acıları yaşamış, birçok yanılgı yapmış fakat bunlarla barışık ve bunları sıfır kibirle lisana getiren biriyim. Yalnızca diğerlerine minicik bir yararım olur mu uğraşında ve samimiyetindeyim. Diğer hiçbir gayem olmadığından sanırım, o lisan, o bakış açısı insanlara da geçti.
◊ Reyting pek de kural tanımaz halbuki…
– Ne üzere?
◊ Daha fazla izlenmek için oyunu sert oynamayı tercih eden çok…
– Ben bu programı hazırlarken asla kapalı ajanlık yapmadım.
◊ O ne demek artık?
– Daha çok reyting alayım, daha tanınan olayım, saçım başım hoş çıksın, şuradan da şu işi alayım, buradan da parayı kazanayım üzere bir beklentim yok. Asla bu usul minicik bir beklentim bile olmadı.
HAYATTA HİÇBİR ŞEYİ POLİTİZE ETMEM
◊ Para, reyting değilse beklentin ne?
– Tek odağım insanlara Allah için bir yararım dokunuyor mu? Söylediklerim, kurduğum cümleler samimi mi? Bilmediklerim hakkında “Bilmiyorum” diyebilecek kadar kibirsiz olabiliyor muyum? Bu işi 5 yıldan beri aralıksız, 365 gün yapınca doğal…
◊ Ne oluyor?
– Şu oluyor, beşerler onca vakittir beni biliyor, izliyor. Yani beni tanıyorlar, bunu kastediyorum. Benim palavrayla dolanla işim olmaz. Hayatta hiçbir şeyi politize etmem, hiçbir şeye de müdana etmem. Bildiğim doğruları bu programda lisana getirme çabam var. İnsanların da buna gereksinimi var.
İNSANLARIN MUHTAÇLIĞI OLAN HAKAN URAL DEĞİL, SAMİMİYET
◊ Neye muhtaçlıkları var, sana mı?
– İnsanların gereksinimi olan Hakan Ural değil, samimiyet. Onu da bizim programda buldukları için eksik olmasınlar karşılık veriyorlar, teveccüh gösteriyorlar, bizi izliyorlar.
◊ Bana kalırsa bilhassa gurbetçileri yakaladığın nokta, vatan, millet bayrak sevgini sık sık vurgulaman. Birçoklarının bu türlü bir hassasiyetinin olduğunu iyi biliyorum…
– Her ülkenin vatandaşı doğal olarak yaşadığı ülkeyi sevmeli aslında. Artık benim çoluğum çocuğum, ailem, sahip olduğum her şey bu topraklardan. Neyim varsa bu millete, bu vatana borçluyum. Münasebetiyle insanlarımı çok seviyorum, topraklarımı çok seviyorum, bayrağıma saygılıyım. Bunu lisana getirmek kadar da olağan bir şey olmasa gerek.
Bizi asıl var eden şey inanç bütünlüğümüz, ortak paydamız da vatan, millet algısı ve olgusu. Bunları söylemekten geri kalmıyorum yalnızca. Bir de her kesitten insanın kendince yaşadığı meseleleri keder edinen biriyim. İran’daki Türkler nasıl yaşar, Türki cumhuriyetlerdeki beşerler nasıl yaşar, Türkiye’ye nasıl bakar? Esnafı nasıl olur, polisi nasıl olur, askeri hangi ruh halindedir, bilmek isterim.
◊ Gurbetçilerden haberdar mısın?
– Tabii ki… Hepsini biliyoruz; ne koşullarda yaşıyorlar, ne yapıyorlar, nasıl gitmişler, gitmek kendi tercihleri miymiş, orada ne zorluklarla karşılaşmışlar? Hepsini…
LAF OLA BERİ GELE KONUŞAN BİR ADAM DEĞİLİM
◊ Her şeyi bilmek mümkün mü?
– Bilmek için niyet edeceksin.
◊ Bilmek ile niyet etmek ortasındaki ilişkiyi kuramadım…
– Diyelim ki buz pateni bilmiyorsun. Niyet edersen öğrenirsin. Şöyle ki; öncelikle niyet ediyorsun, sonra gidiyorsun bu işi bilenlerle konuşuyorsun, röportaj yapıyorsun. Sonra yerlerine gidiyorsun, “Haa böyleymiş, bak buz daha yumuşak oluyormuş” falan…
◊ Az çok fikir sahibi olmak ile bilmek tıpkı şey mi?
– Ben palavradan bir şey öğrenmem. Gurbetçiler diyorduk mesela değil mi? Araştırırım, dünyada birinci göç hareketleri nerede başlamış, Türkiye’deki gurbetçi kavramı nasıl doğmuş… Yani şuraya geleceğim; laf ola beri gele konuşan bir adam değilim. O denli olunca oradaki insanın sıkıntısını tahminen kendisinden bile iyi biliyorsun. Bunu görünce sana hürmet duyuyorlar haliyle. Askerden bahsederken onun sıkıntısını nitekim onun kadar iyi bilince, o da birebir formda sana hürmet duyuyor. Esnaf, polis, siyasetçi, anne, hepsi için geçerli bu.
TELEVİZYONDA KİMSE “BİLMİYORUM” DEMİYOR; DAİMA BİR EGO, BİR KİBİR
◊ “Ben her şeyi bilirim ukalalığı” var mı biraz?
– Asla. Ahkam kesen bir imal da yok hödödö hödödö diye. (Gülüyor) Bilmediğimize “Bilmiyoruz” demekten çekinmiyoruz. Fakat birden fazla insan bilmediğini söylemiyor. Hiç televizyonda birinin çıkıp da “Ben bunu bilmiyorum” dediğini duydun mu? Daima bir ego, daima bir kibir.
YAYINDA 2 SAAT KALMASI SÜLEYMAN SOYLU’YU BİLE ŞAŞIRTTI
◊ Açıkçası programını fırsat buldukça izliyorum lakin ne kadar kayda paha olduğunu geçenlerde daha net anladım.
– Niye, ne oldu?
◊ İçişleri Bakanı Sayın Süleyman Soylu yayına bağlandı. Onu konuk almak hiç kolay değil. Hem de kendisinin bu türlü bir program ve gündem yoğunluğu varken…
– Süleyman Beyefendi yayına bağlanmadı ki, biz zaten saat 09.00’da beraber girdik yayına, saat 11.10’de beraber “Yayın bitti” dedik. 2 saatten fazla…
◊ Neydi o gün ana bahsiniz?
– İçişleri Bakanı’nın içtihatı ile ilgili aklına gelen, vatanla, milletle, gelecekle, geçmişle alakalı ne varsa hasbihâl ettik. Her şeyden değerlisi Bakan Beyefendi de bundan şad kaldı. Hatta nasıl olup da
2 saat konuştuğuna kendisi bile şaşırdı.
◊ Pekala kendisini o kadar müddet nasıl tutabildiniz yayında?
– E o da hepimiz üzere samimiyete muhtaç. Sohbet doğallık içerisinde akınca, onun da anlattıkça anlatası geliyor yani.
PİYASAYA GİRDİĞİMDE ŞU ANKİ SANATKARLARIN HİÇBİRİ YOKTU
◊ Bazen toplumsal medyada seninle ilgili olumsuz, hatta oldukça sert yorumlara rastlıyorum. Kelamların nedeniyle çok reaksiyon aldığını düşünüyor musun Hakan?
– Yooo… Genelde ben daima aklın yolu birdir mantığıyla gittiğim için bildiğimden şaşmıyorum. O kelamları falan reaksiyon olarak da nitelendirmiyorum.
◊ Reaksiyon değil de ne?
– İyiye iyi, berbata makus dediğinizde, ferdî alınganlıklardan kaynaklanan ve berbat insanların yarattığı bir sinerji tek tük de olsa oluyor. Esasen olmaması olağandışı. Hiç umursamam onları. Ben hakikat yapıyor muyum, ona bakarım. Vicdanım rahatsa tamam yani.
◊ Yaptığın iş senin için ekstra güç değil mi? Yeri geliyor arkadaşın olan ünlüleri de eleştirmek durumunda kalıyorsun sonuçta. Bu yüzden problem yaşamıyor musun?
– Hayır, zira ben onların yüzüne karşı yayındakinden daha da ağır tenkitler yapıyorum. Hepsi de beni tanır aslında. Benim piyasaya girdiğim vakit şu anki sanatkarların hiçbiri yoktu. O yüzden bana hürmetleri var.
35 YILDIR BURADAYIM ELEŞTİRMEYE HAKKIM VAR
◊ “Siz yokken biz vardık” diyorsun yani…
– E o denli ancak ne yapayım? Benim elimde değil, evrakıyla çıkıyor. (Gülüyor) İnternette Hakan Ural diye aratıyorlar, atıyorum Wikipedia’ya bir bakıyorlar, “Ya daha bizim esamemiz yokken adam varmış” diyorlar.
◊ 17 yaşında tanındın, yanlışsam düzelt…
– Tabii natürel, 35 sene oldu. O yüzden esasen benim bu türlü bir eleştirme hakkım var. Onu da düzgün, samimi, adam üzere yapıyoruz lakin. Benim tenkitlerim yapan olur. Bir de kimseyi kırmam, namusuyla, onuruyla, haysiyetiyle oynamam. Zati usulüm değil. Bildiklerimizin yüzde 80’ini orada söylemiyoruz bile yani.
EN DÜZGÜN ARKADAŞIM EŞİM
◊ Yakın arkadaşların yeniden bu topluluktan mı? En sık kimlerle görüşüyorsun?
– Ya ben genelde meskenden çıkmam, en iyi arkadaşım da eşimdir. Onunla çok iyi anlaşıyoruz. Ortak işlerimiz de var. Şöyle söyleyeyim, günün yarısını onunla bir arada geçiriyorum. Esasen üç tane de çocuğum var, öteki şeylere pek vakit kalmıyor.
◊ Toplumsal hayat sıfır mı?
– Zaten yayından ötürü ben güne yarısında başlıyorum. Öğle bir uykum var, sonra spor yapıyorum. Kalanında da eşimle ve çocuklarımla birlikteyim.
ÇOCUKLARIM ÇOK ÂLÂ BİR BABA OLDUĞUMU SÖYLÜYOR
◊ Nasıl bir babasın?
– İyiyim. Valla bana “çok iyi” olduğumu söylüyorlar da “çok”u atayım, iyiyim demekle yetineyim.
◊ “Çok iyi” diyen kim?
– Çocuklarım. Onlar diyor.
◊ Aslına bakarsan aslında onlara sormak lazımdı bunu…
– Değil mi! (Gülüyor) Fakat bana sorulduğu vakit “iyiyim” diyorum işte. En azından elimden geleni yaparım. Her şeyin ortalamasıyımdır.
◊ “İyi baba” olarak neler yaparsın, en çok neye dikkat edersin?
– Sevgimi yansıtırım. Bir çocuğun asla sevgi eksikliği olmamalı. Bilhassa anne baba sevgisi. Mümkün olduğunca ilgiliyimdir. Palavradan değil lakin.
Hepsi farklı yaşlardalar, hepsinin de hayatı yaşayışlarıyla, eğitimleriyle, kılık kıyafetleriyle, sağlıklarıyla yakından ilgiliyimdir. Mümkün olduğunca haddimi bilerek dokunmaya, onlara varlığımı hissettirmeye çalışırım.
Hürriyet
