Elele mecmuasının yeni sayısına konuk olan Hasan Can Kaya’nın açıklamaları şöyle:
Yaratıcılık doğuştan gelen bir yetenek mi, yoksa sonradan öğrenilebilen, geliştirilebilen bir kıvılcım mı?
Bence ikisi birden. Yeteneğin tarifine, çalışmak da dahildir. Hatta yetenekli beşerler çoklukla mükemmeliyetçi oldukları için sıradan insanlara nazaran daha fazla çalışır. ‘Yetenekli lakin çalışmıyor’ ise yeteneksizlerin fantezisidir.
Sizi kimsenin tanımadığı kalabalık bir odaya girdiğinizi varsayalım. O odada var olmaya müşahede yaparak mı, irtibata geçerek mi başlarsınız? Birinci 15 dakikada sizi ne yaparken bulabiliriz?
Aslında ikisi birden. Biz komedyenler biraz ‘yüksek sesli gözlem’ yaparız. Yani çabucak fark edilemeyeni herkesten evvel fark etmek ve onu paylaşma tutkusuyla lanetlenmişiz. O yüzden başarılı olmadan evvel çok zordur komedyenlerin hayatı. O denli bir ortamda da birinci 15 dakikada, muhtemelen kümenin ortasında konuşurken bulabilirsiniz beni. Kümeden kimileri sever o yüzden, kimileri da nefret eder. Çoklukla ortası yoktur.
Sevenlerinizi bir arkadaş kümesi, ‘Konuşanlar’ı ise bir lise sınıfı kabul ediyorsunuz. Çok konuşanın tahtaya yazıldığı, eğlenceli gençlerin cezalandırıldığı ve susturulduğu o günlere inat, bu programda çok konuşan ve eğlenceli öykülere sahip bireyler öne çıkıyor ve yıldızlaşıyor. Bu format ‘o eğlenceli kişilerin’ ve yaşanamayan hoş günlerin bir intikamı sayılabilir mi?
Tam olarak öyle! Ben de lise yıllarında, o listenin her vakit en zirvesindeydim. Bizim toplumumuzda sevinçli, komik insan yalnızca sınıfta değil, iş ve akraba etraflarında de yadırganır maalesef. O yüzden duygudaşım olarak da görüyorum o denli arkadaşları. ’Konuşanlar Talk Show’ sınıfın komik çocuklarının, sistemden aldığı rövanştır.
İnsanların kendileriyle ilgili enteresan, bilinmeyen hatta bazen utanılabilecek fikirlerini ve deneyimlerini rahatlıkla anlatmalarını sağlayan bir havanız var. Bunu nasıl başarıyorsunuz?
Beşerler karmaşık varlıklar… Hasebiyle bu sorunun tek bir karşılığı yok. Şekil olarak, seyircinin travmalarını yok saymıyor, tersine ana materyal olarak travmalardan besleniyorum. Bu, stil olarak çok argümanlı evet fakat şayet benim üzere bu argümanın altından kalkmayı başarırsan da seyirciye travmalarının biricik olmadığını, hepimizin başına gelebileceğini, hepsinin bir mühlet sonra baktığında aslında gülünebilecek birer olay olduğunu göstermiş oluyorsun… Onlar da bu sayede içindekileri daha rahat anlatmaya başlıyorlar.
Adım adım gelişen ve muvaffakiyete ulaşan bir meslek seyahatine sahip biri olarak, bu röportajı okuyanlara vazgeçmemek noktasında ilham verecek deneyiminizi merak ediyoruz…
Şayet tutkuları olan alanı tespit edebilirlerse; esasen isteseler de vazgeçemeyeceklerdir. Benim öyküm biraz vazgeçmeme durumu değildi; mecburiyetti. Bu mesleğe aşık oldum ve artık yolcusu olmaktan diğer dermanım yoktu. İnsanın seyahatinde muhakkak bir çaba eşiğinden sonra kimseye, hiçbir şeye gereksinimi olmadığını anladığı bir kırılma süreci oluyor. Kıymetli olan tutkulu olduğun mesleğin kendisi oluyor. Muvaffakiyet bile umurunuzda olmuyor artık. Beklentiyi büsbütün bıraktığınızda enteresan bir formda, muvaffakiyet da bir arada geliyor.
Milliyet
