İlayda Alişan, Hürriyet gazetesinden Hakan Gence’ye verdiği röportajda, oyunculuk macerasının nasıl başladığını anlatırken, “Çocukluğuna dair birinci hatırladığın şey ne?” sorusuna duygulandıran bir karşılık verdi.
Seni yeni tanıyacak birine kendini anlatman gerekse nasıl anlatırsın?
Uslanmaz bir hayalperest, hayvansever, yenilik ve değişim meraklısı, yaratıcılık meftunu…
Çocukluğuna dair birinci hatırladığın şey ne?
Ben 6-7 yaşlarındayken annemin beni okula uğurlamak için uyandırdığı ve yumurta pişirdiği bir an geldi aklıma. Sık sık gözümün önüne gelir.
Nasıl bir hayatın vardı?
Keyifli bir çocuktum. Yarım lakin memnun bir ailede büyüdük.
Neden yarım?
Annemi ben 9 yaşımdayken kanserden kaybettik. Ablacığım var, bana gözü üzere bakan, annelik eden. Babam (Remzi Alişan) gazeteciydi, yıllarca Hürriyet’te çalıştı. Şefkatiyle bizi sarıp sarmaladı, sevgiyle eğitti. Sıcacık bir yuvamız vardı, hâlâ da o denli.
Hayatını değiştiren, babanın bir arkadaşının kimseye haber vermeden seni ajansına kaydettirmesi olmuş…
Babamın arkadaşının ajansı vardı. Orada benim fotoğraflarımı çekiyorlar ancak yıllarca rastgele bir işin içinde bulunmuyorum.
Sonra ne oluyor da oyunculuk kapıları sana açılıyor?
Yıllar sonra, ben lisedeyken bir dizi teklifi geldi. Görüşmeye gittim, deneme çekimine girdim ve işe seçildim. Oyunculuk serüvenim de işte bu türlü başladı.
Hangi noktada ‘Bu benim mesleğim olur’ dedin?
Çocukluğumda oyunculukla ilgili hayallerim yoktu. Lise çağlarındaysa sanatla ilgilenir oldum. Okuldan kaçar, tiyatroya, sinemaya giderdim. Birinci dizimi çekmeye başladığımda içimde bana kendimi buraya ilişkin olduğumu hissettiren bir ateş vardı. Hâlâ var. Daima de olsun.
Madem içinde o ateş vardı, neden Bilgi Üniversitesi’nde moda tasarımı okudun?
Orası biraz karışık. Ailem bir altın bileziğim olsun istedi. Ben de o vakitler şimdiki kadar gözü kara değildim, inançlı alan insanıydım. Modaya da çocukluğumdan bu yana daima ilgim olmuştur. Bir şeyler tasarlamayı, üretmeyi, kendimi bir şeyler üreterek tabir etmeyi sevdim. Bu manada kendimi en yakın hissettiğim şey oyunculuk dışında modaydı diyebilirim.
Milliyet