Jane Fonda, yıllardır Hollywood’un vazgeçilmez ikonlarından biri ve görünen o ki Altın Küre Mükafatları de hala bizim üzere düşünüyor. 2021 Altın Küre Ödülleri’nde ilham veren mesleği ile Cecil B. DeMille Mükafatını kazanan Jane Fonda, beklenmedik bir biçimde spot ışıklarını daha değerli bir mevzuya çekti. Ödül konuşmasında kendi başarılarına odaklanmak yerine sinema bölümündeki eksikliklerin altını çizen Fonda, her vakit olduğu üzere bir kere daha kendisine neden hayran olduğumuzu hatırlattı.
Geçtiğimiz aylarda açıklanan raporları direkt olarak belirtmese de Hollywood Foreign Press Association kurumunda siyahi üyelerin olmadığını belirten Fonda, etkileyici konuşmasında, olması gerekenleri ve olmayanları söyledi. Aşağıda Jane Fonda’nın konuşmasının tamamını okuyabilirsiniz…
“Bu mükafatı aldığım için çok etkilendim. Teşekkür ederim. Biliyorsunuz, biz öykü anlatan bir topluluğuz, değil mi? Bu türlü karışık krizlerde ve bu tip vakitlerde, öykü anlatımı her vakit gerekli olmuştur. Öykülerin kalbimizi ve aklımızı değiştirmek üzere bir gücü var. Kıssalar birbirimizi farklı bir ışıkta görmeye yardımcı olabiliyor, empati kurabiliyoruz ve tüm farklılıklarımıza karşın hepimizin birinci olarak insan olduğunu görüyoruz.
Uzun hayatımda çok fazla çeşitlilik gördüm ve birtakım vakitler ise tanıştığım insanları anlamak için zorlandım. Lakin kaçınılmaz olarak, şayet kalbim açıksa ve yüzeyin altına bakarsam, yakınlık hissediyorum. İşte bu yüzden, tüm büyük algılama öncüleri — Buddha, Muhammed, İsa, Lao Tzu — hepsi bizimle öyküler, şiir ve metaforlar üzerinden konuştular. Zira sanat olan doğrusal olmayan, serebral olmayan formlar farklı bir frekansta konuşur. Bizi sarsacak ve savunmamıza nüfuz edebilecek yeni bir güç üretirler, böylelikle görmekten ve duymaktan korktuğumuz şeyleri görebilir ve duyabiliriz.
Yalnızca bu yıl bile, ‘Nomadland’ aramızdaki gezginlere sevgi hissetmeme yardımcı oldu ve ‘Minari,’ göçmenlerin yeni bir ülkede hayatın gerçekleriyle uğraşan tecrübelerini anlamamı sağladı ve ‘Judas and the Black Messiah,’ ‘Small Axe,’ ‘U.S. vs. Billie Holiday,’ ‘Ma Rainey’ ve ‘One Night in Miami’ ve başkaları, siyah olmanın ne manaya geldiğine dair empatimi derinleştirdi. ‘Ramy’ bana Müslüman bir Amerikalı olmanın ne demek olduğunu anlattı. ‘I May Destroy You’ cinsel şiddeti orijinal bir biçimde düşünmeyi öğretti. ‘All In’ belgeseli ise bize demokrasimizin ne kadar kırılgan olduğunu hatırlattı ve onu korumak ismine savaşmamız için ilham verdi. Ve ‘And A Life On Our Planet’ bize küçük mavi gezegenimizin ne kadar kırılgan olduğunu gösterse de bize onu ve kendimizi kurtarmak için motivasyon oldu.
Kıssalar, onlar sahiden insanları değiştirebilir. Fakat bu dalda kendimiz hakkında görmeye ve duymaya korktuğumuz bir kıssa var. Hangi seslere hürmet duyduğumuz ve yücelttiğimiz ve hangilerini ayarladığımız hakkında bir öykü. Masada kime koltuk teklif edildiğine ve kimin kararların alındığı odaların dışında tutulduğuna dair bir öykü. Öyleyse, kimin işe alınacağına ve neyin yapılacağına ve kimin ödül kazanacağına karar veren tüm kümeler da dahil olmak üzere hepimiz bu çadırı genişletmek için uğraş sarf edelim ki herkes ayağa kalksın ve herkesin öyküsünün görülme ve duyulma bahtı olsun.
Demek istediğim, bunu yapmak basitçe neyin hakikat olduğunu kabul etmek demektir. Geçmişte yürüyen ve savaşan herkes ve bugün meşaleyi eline alan herkes yüzünden ortaya çıkan çeşitliliğe ayak uydurmak. Sonuçta, sanat her vakit tarihle birebir adımda olmadı, tıpkı vakitte yolu aydınlattı. Önder olalım. Tamam mı? Teşekkür ederim. Çok teşekkür ederim.”
Elle
