Yazı: Zeynep Üner
Farah Zeynep Abdullah’ı Kazdağları’nda çekime davet ederken aklımızda pek çok fikir vardı ancak ormanlara bir masal kahramanı kadar çok yakışacağını beklemediğimi itiraf ediyorum. Paklar Apartmanı’nın İnci’si halbuki bir orman perisine de dönüşebiliyormuş. İşin sırrı mavi saçında mı, onu da sordum…
Kazdağları’nda, Adatepe köyünde, tabiatın ortasındayız. Tabiatın ortasında derken abartmıyorum. Bu sayfalarda fotoğraflarda gördüğünüz göl, orman, doruklar ve zeytinliklerin hiçbirine araç girişi yok.
Farah Zeynep Abdullah kapak çekimini Kazdağları’nda yapmak istediğimizde aklımızda iki düşünce vardı. Günahsızlar Apartmanı ile daha birinci haftadan en çok izlenen dizi koltuğuna oturan üretimin yeteneklerinden birini, Farah’ı kapağa taşımak ve bu çekimle bir de ileti vermek. Bir çeşit “dur!” bildirisi. Tabiatın istikrarına, cevherlerine kimse dokunmasın, ağaçlara dokunulmasın, hayvanlara dokunulmasın, fikirlerimize dokunulmasın, kendimizle ne yaptığımıza dokunulmasın, çok sevdiğimiz geleneklerimize, kıymetlerimize dokunulmasın üzere bir dileğimiz vardı ve bunu kapağımıza taşımak istiyorduk… Tam da bu sebeple Kazdağları’nı seçtik. Kendimizi söz etmek için, müdafaaya çalıştığımız, ülkenin en değerli oksijen kaynaklarından birinde gerçekleştirecektik çekimi.
Öncesinde her ayrıntısı çalışmıştık fakat asıl sürprizle çekim anında karşılaştık. Farah ve ormanın birbirine bu kadar çok yakışacağını beklemiyorduk. Farah hakikaten elf’e, bir orman cinine benziyor. Hem gözleri hem burnu üste yanlışsız çekik. Gülüşü peri üzere. Vücut hareketleri, kahkahaları da o denli. Ağaçların ortasında koşmaktan aldığı zevk, suyun içinde yaptığı oyunlar bize özel bir Peter Pan performansı izlemek üzere geldi.
Bir yandan da gerçek bir maceranın içindeyiz. Dağ bayır yürüyoruz. Hiç kimsenin geçmediği, ulaşılması güç yerler arıyoruz. Yürümeyip otomobille gidelim dediğimiz yerde otomobilimiz ya kayalıklara takılıyor ya çukura düşüyor (abarttığımı düşünmeyin). Haftada 160 dakikalık bir dizinin çekimlerinde başrolde yer alan Farah, her şeye uyumlu ve her bahiste disiplinli. Bir gece evvel geç saate kadar fitting yapıyoruz. Sabah erken saatte saç ve makyaja oturuyor. Her plan değiştiğinde, hakikaten “hiking” yaptığımız için saçı ve makyajı yenileniyor. Bu kadar uyumlu birini bulunca biz de sahiden tüm koşulları zorluyoruz.
Gece geç saatlerde sohbet etme fırsatı buluyoruz. Diziden, Paklar Apartmanı’ndan başlıyoruz. Sahi Farah, uzun vakittir dizi ve sinema yapmıyordu… Bu ortada hayli de sıhhat sıkıntılarıyla uğraştı. Bağırsak mantarı (ki çekenin bildiği, iyileştikten sonra bile bakteri kapmamak için çiğ fındık fıstığı bile fırınlayarak yemeniz gereken bir süreç), ayağına giren cam sebebiyle geçirdiği ameliyat üzere. “Ayağım neyse de bağırsak mantarıyla psikolojim de çok bozuldu o dönem” diyor. Evvel ziyadesiyle kilo kaybediyor, hem sıhhatsiz hem güvensiz hissediyor, toparlanmaya çalışıyor; ayağından geçirdiği operasyondan sonra da hareketsiz kalınca kilo alıyor.
“Kilo verince ah yazık kilo al, kilo alınca da bir beğenmemezlik. Tweet attım bu hususla ilgili. O vakit daha çok fark ettim; herkes kendi Çok yazık, acayip bir baskı kuruluyor bayanların üzerine, yalnızca fiziği, görüntüsüyle ilgili. Meğer sağlıklı ve keyifli olmamız değil mi kıymetli olan?”
GÜNAHSIZLAR APARTMANI’NA GİRİŞ
“Masumlar Apartmanı’nın bir iyileşme kıssası olması beni çok etkiledi. Dizide kendimden çok şey buluyorum ve görüyorum ki izleyenler de buluyor. İnsanı çözümlemeye yönlendiriyor. ‘Acaba ben çocukluğumda ne yaşadım, karşımdaki bu insan ne yaşadı da bugün bu türlü davranıyor’ diye düşünmeye itiyor. Düzgünleştirme ve aile kıssalarına daha çok gereksinimimiz olduğunu düşünüyorum. Yalnızca aşkla ilgili değil. Çok beşere dair ve ruhsal durumlar görüyoruz, en çok bunu seviyorum çünkü bu türlü işlere çok rastlamıyoruz. İnci’deki aile baskısına bak. Özgüveni yüksek, bohem, eğitimli, kentli bir kız. Lakin baskı sebebiyle gidip çok tanımadan biriyle evleniyor. Misal kıssaları olan tanıdıklarım bana anlatmaya başladı artık, ‘biliyor musun ben de bu türlü bir durumda kaldım’ diye…”
Diziyi birinci bölümünden beri izlediğim için Farah’ın anlattıklarının ortasında buluyorum kendimi. İnci’nin ve Han’ın hem kendi, hem ortak öykülerinde o kadar çok arkadaşım, o kadar çok ben var ki… Toplumsal baskılar ve aile travmalarıyla şekillenen kadınlığımızdan ve erkekliğimizden bahsediyorum… Pekala diyorum Farah’a, İnci’nin başına gelen, senin başına geldi mi? Birine âşıksın fakat apayrı biri çıkıyor. Tedavi edeceğine mi inandırdın, yol yakınken kaçar kendini mi kurtarırdın? “Benim başıma bu derece bir şey gelmedi ancak söylerdim lakin artık bir de bunu çok yakından tecrübe etmiş biri olarak da söyleyebilirim ki insanın kendisinin iyileşmeye karar vermesi gerekiyor, ondan sonra etrafı da esasen ona nazaran form alıyor. Kimseyi iyileştiremezsiniz, en fazla yanında olup dayanak olabilirsiniz.”
Bİ DUR!
Farah, doğal ve prensipli bir genç bayan. Instagram hesabında, cümlelerinde filtre yok, sansür yok; cildinde, vücudunda estetik operasyon yok. “Gerçek olanı güzel buluyorum” diyor. Estetik müdahaleleri trendlere nazaran yapmayı bilhassa bir oyuncu için çok riskli buluyor. “Bir de dikkat ettim mesela annemin de benim de en beğendiğimiz bayanlar ve oyuncular, doğal haliyle yaş alanlar” diyor. Dizilere, sinemalara, reklamlara seçerek girişiyor, dozunda girişiyor. Örneğin hayvanlara deney yapan kozmetik markalarından gelen teklifleri kabul etmiyor. “Elimden o geliyorsa, onu yapayım diyorum. Ben de hepimiz üzere kendimi sorguluyorum ve bir laf vardır ya hani ‘hayır dediklerin mesleğini belirler’ diye; bu vakte kadar nerede durmam gerektiğini bildim diye düşünüyorum, umarım daima de bilirim. Doğal olayım, yararlı olayım. Olacaksam o denli örnek olayım, çünkü ister istemez örnek oluyorsunuz, ün bir güç. Örnek alacaklarsa, çalışsınlar, kendilerini sevsinler, ‘hayır’ları olsun, yarar sağlama hevesi taşısınlar… Kendiyle memnun olan beşerden daha çekicisi yok.”
Kapak bahsimizden aldığım gazla soruyorum, neye bir dur demek isterdi? “Öyle paradokslarla dolu bir hayat ki… Hadsizliğe dur demek isterim. Negatifliğe dur demek isterim. Plastik pipet tüketmeye dur demek isterim mesela, bir sürü alternatifi var… Çalışan olarak, patron olarak, vatandaş olarak, öğrenci olarak haklarımızı bilelim ve hakkımız çiğnenmesin. Para kazanmak aslında güç ve maalesef hâlâ bayanlar erkekler kadar para kazanmıyor. Çok az kişi bunu konuşuyor. Herkes konuşsun ki değişsin. Kuşağın değişmesinden umudum var. Değişecek tüm bu konuştuklarımız. Hakkını arayan, soran, araştıran, boyun eğmeyen bir kuşak geliyor. Şimdilik azlar fakat çoğalacaklar…”
“MÜZIK YAPIYORUM”
Hayatında ve kalbinde çok kıymetli bir alanı müzik sarmış durumda. “Müzik yapacağım” diyor çok kararlı bir tonla. Hatta müzikler yazıyor ve mecnun üzere çalışıyormuş bu mevzuda. “İngilizce olacaklar, orada yazıyordum en çok. Epeydir uğraşıyorum. Herkes benden tatlı şeyler bekler muhtemelen ancak hayli radikal klipler, müzikler duyacaksınız.”
Saçındaki mavi boya diye ortaya giriyorum, sanki İnci rolü için mi, müzik için mi? “Yok” diyor, “o bir pandemi anısı. O süreci arkadaşım Melis ile geçirdik. Bir gün çok sıkılıp boya sipariş etti. Fikir de ondan çıktı. ‘Ben olsam saçımdan bir bölümü alır örerim, orasını boyarım’ falan diyor. Maviyi de sevmem. Bana kalsa pembe yaparım. E haydi dedim lakin fikri veren, boyayı getiren Melis yapmadı, ben yaptım… Lakin sonra çok sevdim. Derken Paklar Apartmanı başladı.
Direktörü Davet Vila Lostuvalı ile tanışmaya gittim, bir baktım onun da saçı bu türlü, mavili… İkiz gibiyiz, çantalarımız, kıyafetlerimiz falan da benziyor. Kalsın o vakit dedik. Lakin İnci’ye de yakıştı. O kadar baskı altında, orada sesi çıkıyor güya.”
İnci’nin bir özelliğini hatırlıyorum. Onu büyüten ve birlikte yaşadığı dedesine başkaldırmıyor, içinden isyan etse de sözünden çıkmıyor. Meğer, sevgilisi -hatta kocası- rolündeki Han’dan sözünü esirgemiyor ve onun boyunduruğu altına asla girmiyor. Farah bu manada ona benziyor mu? “Hayır ya ben susmam… Beğenilen 10 yıldır anneannemle yaşıyorum, o da benim yumuşak yanım olabilir.”
BİRAZ GEÇMİŞ, BİRAZ ŞİMDİ…
O denli Bir Geçer Vakit ki ile Farah’ın hayatı değişiyor aslında. Tiyatro eğitimi almasına karşın henüz geleceği ile ilgili karar vermeden, dizi tarihimizin en ikonik üretimlerinden O denli Bir Geçer Vakit ki’de rol alıyor ve artık resmen oyunculuk mesleği başlıyor. “Oyuncu olmasaydım ya müzisyen ya da mütercim olurdum” diyor. Tercüman kısmını hakikat okudunuz. Bu işi sevme sebebine bayıldım ve aslında Farah’la, müzik yazmaya merakıyla da çok ilgisi olduğunu düşünüyorum. “Metinleri çevirmek hem size çok şey öğretiyor hem de sizin de bir katkınız oluyor” diye ekliyor. Sözlerle, metinlerle çok ilgili… İkimiz de o sırada Ezhel’in son müziğini dinliyoruz, Allahından Bul…
Farah’ın farklı kökenlerinin (Babası Arap, annesi ise Boşnak kökenli. Farah Fransız ekolü eğitiminden geçmiş, üniversitede, İngiltere’de Fransızca ve tiyatro eğitimi almış) pek çok yansımasına şahit oldum lakin en çok güldüğüm set ortamında yeme içme ve antrenman yapma düzeninin nasıl devam ettiğini sorduğumda verdiği karşılıktı. “Spor ister istemez aksıyor, badminton oynamayı çok özledim…” Kozmopolit kızımız, az evvel Allahından Bul’u söylerken artık badminton’dan bahsediyor… Mevlana’dan alıntılar kullanıyor sıkça. Çabalamaktan asla vazgeçme ancak bir şey olmuyorsa olmuyordur, bırak olmasın, gibi… Küçük şeylerle, tabiatla keyifli olanlara hayran. Annesine mesela…
Çekim için yaklaşık iki gün geçirdiğimiz Kazdağları’nı nasıl bulduğunu soruyorum.
“Havası bile huzur veriyor beşere. Nitekim tabiatın bir kesimi olduğumuzu hatırlatıyor oradaki atmosfer. Çok sevdim Kazdağları’nı. Birden fazla yerde telefonun çekmemesi bile insanı garip bir halde rahatlatıyor. Çekim bittiğinde orman zifiri karanlık olmuştu, uzun vakittir bu kadar karanlık görmemiştim, o kısacık vakit bile, kendini an’a bırakmak, kent gürültüsünden uzakta olmak bana çok iyi geldi.” Ormanların içinde 12 saatten fazla devam eden bir çekimin akabinde, gecenin bir yarısı sohbet ediyoruz. Benim gözlerim artık kapanıyor fakat o cin üzere, hem de orman cini… Seni tanımak güzeldi Farah, içimde bir his seni tanıyan herkesin hayatına saçındaki mavi üzere, capcanlı, dikkat cazip, ters bir renk kattığını söylüyor…
Fotoğraflar: Koray Birand
Moda Editörü: Aslı Asil
Saç: Burhan Çılgın
Makyaj: Ece Birsen
Moda Takımı Asistanları: Seda Desovalı, Munise Louise Sarıcaoğlu
Fotoğraf Asistanları: Barış Teksan, Mert Abedan, Soner Tunca
Prodüksiyon: art+ist
Elle
